Wer op Fryske grûn

Het heeft even geduurd maar dan hier het allerlaatste verhaal aan mijn trouwe lezers en lezeressen… Ik ben al weer dik drie weken thuis. Voordat ik jullie daarover vertel wil ik eerst nog even teruggaan naar de laatste paar weken die ik in Zuid-Afrika beleefd heb.

Vrijdag 20 juni was een zeer bijzondere dag. Deze dag stond in het teken van de gekochte spullen voor de crèche te overhandigen. Het weer werkte niet echt met ons mee ’s morgens vroeg. Zo nu en dan een dikke plons water uit de hemel. We begonnen met het vervoeren van de 50 matrassen. Deze konden in één keer in het busje van school worden gestopt. Bij de crèche aankomend regende het nogal. We bleven eventjes in het busje wachten tot het droog werd. Intussen hoorde ik een vreemd geluid. Ik dacht ‘wat kreie we no’. Één van de vrouwen zag ons aankomen met de matrassen en liet een Indianegekrijs horen van vreugde. Best lachwekkend…

Rond een uur of 11 hadden we alle spullen er al staan. De directeur van onze school Wayne Johnson kwam ook kijken. Verder nog Vincent en Nynke (humanitarians) en Renske, Sytske en Marije. Ook dr. Mabindisa, ‘leraar’ van onze school kwam een kijkje nemen. We hadden iemand van de lokale krant ‘Talk of the Town’ uitgenodigd. Hij heeft foto’s gemaakt en een verhaal geschreven. Natuurlijk moest er even gespeecht worden… Ik ben daar niet zo goed in haha. Ook 1 van de leidsters deed een klein praatje. Ze wist niet of ze moest huilen dus schreeuwde ze het uit van vreugde. Een mooi moment… Na de speeches kregen de kinderen een pakje drinken en de leidsters lekkere chocola. Een super geslaagd project! Zonder alle giften van familie, vrienden, kerken en collega’s hadden we dit niet kunnen doen. Ik ben trots op jullie!! Jullie hebben het waar gemaakt.

In de week van 23 juni heb ik nog veel tijd besteed aan de scriptie.
Ik heb jullie wel eens verteld van mijn shoppen hier… De kast lag dus vol met kleding. En veel van deze kleding kon ik niet meenemen naar Nederland toe… Dat zouden vele extra kilo’s zijn geworden. Via school konden we de kleren die we niet mee wilden nemen inleveren in de bieb. Ook andere spullen waren van harte welkom. Grote stapels kleding heb ik weggegeven. Dat is een veel mooier doel dan alle kleren mee naar huis te nemen en niet weten wat je elke dag aan moet doen omdat er zoveel in de kast ligt.

Donderdag 5 uur ’s middags werden we opgehaald door een taxi om naar Grahamstown te gaan. Daarvandaan gingen we met de bus ‘City to City’ richting Kaapstad om half 8 ’s avonds. Samen met Nicolet en Hilde gingen we nog een laatste weekje genieten van de mooie stad. Het werd een lange reis met een vreemde gebeurtenis. Om de 3 a 4 uur hadden we een stop. Op 1 van deze stoppen zou de bus weer wegrijden. Maar naast Nicolet misten nog twee mensen die nog naar de wc waren. Dus Nicolet riep door de bus dat er twee mensen misten. Een andere man begon in het Xhosa hetzelfde te zeggen. Toch reed de bus weg… Na ongeveer een half uur keerde de buschauffeur de bus en gingen we terug om de mensen weer op te halen :S. Vrijdagmorgen 10 uur kwamen we aan in Kaapstad. Meteen een taxi gezocht die ons naar de backpack kon brengen. Onze backpack heette ‘The Big Blue’. De grootste waar ik heb gezeten in Zuid-Afrika. Aangezien we geen oog dicht hadden gedaan in de bus waren we op zich best moe, maarja ben je net in Kaapstad en ga je slapen… Niet dus. We hebben de dag goed besteed en zijn gaan winkelen in V&A Waterfront. Dit is een super groot centrum met winkels, restaurants enz. Hier hebben we ons wel vermaakt.

Zaterdag zijn we met een hop on hop off bus door Kaapstad gereden. Dit is een rode bus die je ook wel in Engeland ziet. Je kunt boven zitten wat open is en er is een man die over de stad en zijn bijzonderheden vertelt. Onderweg zijn we uitgestapt op weg naar een goudmuseum. Grote verwachtingen hadden we van dit museum…. Stelde niet zoveel voor. Daarna weer verder met een andere hop on hop off bus gegaan richting Campsbay. Dit is een wijk tegen Kaapstad aan. In deze wijk heeft Gordon een huis gehad. Daar op het terras gezeten en naar een restaurant voor een hapje. ’s Middags waren Tamara en Sharon ook aangekomen in Kaapstad en verbleven in dezelfde backpack. ’s Avonds zijn we met z’n 5 op stap gegaan naar Longstreet. Dit is zoals de naam het al zegt, een lange straat in Kaapstad. In deze straat zijn veel kroegjes, discotheken en restaurants. Het was een gezellige avond.
Zondag hebben we lang uitgeslapen en zijn we een uur of 1 naar een grote vlooienmarkt gegaan. Hier stonden allemaal standjes met hoe kan het ook anders: schilderijen, beeldjes, sleutelhangers, sjaaltjes, borden enz. Daarna nog weer naar het winkelcentrum gegaan.

Maandag hadden we een skydive geregeld voor Nicolet. In Plettenberg Bay zou NIcolet skydiven maar dat kon toen niet door gaan ivm het weer. Nu in Kaapstad kon het wel. Het was een groot succes. ’s Middags zijn we te rijden geweest en een paar kleine stadjes bezocht die we onderweg tegen kwamen.

Dinsdagmorgen 10 uur richting Stellenbosch gereden. Dit dorpje is het 1 na oudst van Zuid-Afrika. Onderweg naar Stellenbosch en in dorp zelf zijn veel wijnlanden. Ik heb een bezoekje aan de kapper gebracht en de andere meiden zijn naar een wijnboerderij gegaan.
Woensdag onze laatste dag in Kaapstad. Omdat we nog niet genoeg gewinkeld hadden;) zijn we naar een groot winkelcentrum gegaan genaamd ‘The Canal Walk’. In dit winkelcentrum zijn zo’n 400 winkels. Genoeg winkelplezier dus ;). Om half 6 stonden we weer bij het busstation om onze reis terug naar Grahamstown te beginnen. De volgende morgen gingen we weer met de taxi terug naar Port Alfred. Daar weer op de campus terug, ben ik begonnen met het inpakken van mijn koffer… Dit ging wat moeilijker dan ik had verwacht. Veel kleding heb ik nog weg moeten geven, vanwege een paar extra kilo’s (10)… Op vrijdag kwam ik erachter dat ik iets anders met mijn extra kilo’s moest doen… Daarom een grote doos gehaald bij de Spar en alle spullen die ik niet snel nodig had in de doos gestopt. Bij het postkantoor heb ik de doos afgegeven en als het goed is komt de doos over 8 weken aan met de boot;).
’s Avonds met een grote groep een afscheidsetentje gehad bij de Links. Veel lol gehad met z’n allen. Dit was een mooie afsluiting van de periode in Zuid-Afrika, Port Alfred.
En toen was het zaterdag 2 uur vroeg in de morgen… Zelfs de kippen waren nog op stok, maar wij van de campus waren al op. Half 4 gingen we alle koffers inpakken en half 5 gingen we eindelijk op weg naar het vliegveld in Port Elizabeth. Nog een laatste kijkje in onze kamer, nog een laatste aanblik op de campus. Het is mooi geweest en nu tijd om naar huis te gaan. De vlucht naar Johannesburg ging aardig voorspoedig. Bij het inchecken wilden ze mij geen ticket geven van Engeland naar Amsterdam. Het was nogal vaag vond ik zelf. Na een tijdje.. kon ik opeens wel mijn ticket krijgen. En maar goed ook. Zoveel tijd hadden we niet op Heathrow om een ticket te halen. ’s Ochtends kwamen we om 10 uur aan in Johannesburg. We hadden nog een hele dag voor ons op het vliegveld. Onze volgende vlucht ging namelijk ’s avonds pas om kwart over 9. Na een lange dag vlogen we ’s avonds eindelijk naar Engeland. Het vliegtuig was luxer dan de heenweg. We hadden elk ons eigen schermpje in de stoel voor je. We konden muziek luisteren, films kijken en spelletjes doen. In het vliegtuig zat ik naast Liedeke. De heenweg zat ze ook al met mij opgescheept. Al was het toen een stukje erger omdat ik misselijk was;). In Engeland aangekomen hadden we een uur vertraging op onze laatste vlucht. Eindelijk zat ik in het vliegtuig en bij het raampje. Ik keek even naar buiten en zag tot mijn verbazing mijn eigen koffer buiten staan… En die lag dus niet in het vliegtuig. Ook Sytske haar koffer lag erbij. We meldden het aan de stewardess maar zij zei dat ze er niets aan kon doen. Er zat dus niets anders op dan af te wachten in Amsterdam of we gelijk hadden. En dat hadden we. De koffers waren inderdaad blijven staan op het vliegveld. Toen maar een rapport op laten maken. De koffer zou meekomen met de volgende vlucht en bij mij thuis gebracht worden. Door dit tafereel heb ik de aankomst op Schiphol van de anderen gemist. Ik was namelijk de laatste die door de schuifdeuren kwam. Gelukkig stonden heit en mem en Andries nog op mij te wachten;). Via Sytske hadden ze al van mijn koffer gehoord. Na het warme onthaal terug naar de auto gegaan en een taartje bij de Hajé gegeten en daarna terug naar huis.

Bij thuiskomst wachtte er mij een grote verassing. De schuur was versiert met slingers en er stonden veel stoelen en tafels… Ook had ik visite! Aan de deur van de schuur hing een groot scherm met in powerpoint afbeeldingen van mij uit Zuid-Afrika. Ook stond de bbq klaar. Bleek dus dat er vanaf 6 uur nog meer mensen kwamen voor mij maar ook voor heit. Heit was de week ervoor op 28 juni 50 jaar geworden. Dus een dubbelfeest. Het werd een mooie en gezellige avond. Als klap op de vuurpijl kreeg ik van Andries een crossauto!!!! Met een bijbehordende motorkap waarop geschilderd was: wâldchicky met een kip eronder. Andries heeft namelijk zelf wâldhoanne op zijn motorkap van de crossauto staan. Hij heeft het er zelf op geverfd. Heel mooi!!! Thuis gaat alles weer zijn gangetje. Echt heel erg wennen is het niet. Je doet je dingen weer zoals gewoonlijk voordat ik wegging. Het is vooral het uiterlijk van het land wat ik hier niet meer zie. De natuur, de dieren, townships en scholen. Ik heb veel ervaren, gezien en geleerd. Veel nieuwe mensen leren kennen. Velen van hen zal ik nog wel eens tegenkomen en mee afspreken. Ik sta sterker in mijn schoenen en zal sneller voor mezelf op komen. Ook weet ik hoe je leven er anders uit kan zien als je niet zoals ons hier in Nederland bent geboren, maar in Zuid-Afrika. Velen van deze mensen en kinderen zullen nooit een kans krijgen om iets van hun leven te maken. Dit, door slecht onderwijs en weinig geld. Dit zal ik dus nooit meer vergeten. Je leert meer te waarderen wat je hier hebt. Je geniet sneller van de kleinere dingen. Het werk voor de crèche vond ik geweldig om te doen. Het voelt goed om je in te zetten voor mensen die het slecht hebben. Voordat ik naar Zuid-Afrika kwam wilde ik graag de hele wereld daar verbeteren. Bij nader inzien kun je dat niet waarmaken. Ik heb geleerd dat je blij moet zijn met het kleine wat je daar kunt doen, want ook dat wordt gewaardeerd! Deze tijd in Zuid-Afrika zal ik nooit meer vergeten. Iedereen bedankt voor de reacties op mijn verhalen. Het voelt goed als er zoveel mensen aan je denken.
Dit was mijn grote avontuur.